Síðan síðast er ég búin að fara til Noregs og Svíþjóðar. Ég skellti mér á skíði með alla fjölskylduna. Eg held að fáir geri sér grein fyrir því hvernig það er að pakka niður skíðadóti og fatnaði fyrir 6 manna fjölskyldur í eins fáar ferðatöskur og hægt er.

Ég veit að fólk á það til að taka of mikið dót með sér í sólarlandaferðir og jafnvel með yfirvigt.

En hvað þarf raunverulega í sólarlandaferð (allt fyrir utan þetta er bara lúxusvandamál) 

- sundskýla

- sólarvörn

- sandala (ef þú ferð ekki í þeim út)

- föt til að fara í út að borða

- Nærfatnað til skiptanna 

En athugum svo hvað þarf fyrir skíðaferð og munum að margfalda það allt saman með 6.

- Skíðahjálmur  (pakkast það vel? nei)

- Skíði, skíðaskó og skíðastfair (pakkast eitthvað af því vel? Nei)

- Ullarnærföt á 6 aðila  (það pakkast mjög vel)

- Vettlingar, lúffur og húfur.  (pakkast ótrúlega vel)

- Skíðabuxur og skíðaúlpa (pakkast vel en tekur mjög mikið pláss fyrir 6 aðila) 

- sundfatnaðar (lítið og nett svo ekki tók því að leigja það, en það hefði verið ódýrast að leigja það)

- Nærfatnaður til skiptanna 

Að sjálfsögðu gat ég ekki farið með þetta allt saman þar sem þetta var ekki allt til en magnið sem ég tók með, sem var 3 sett af skíðum 2 hjálmar og fatnaðurinn á alla, var gígantískur.

 Sem betur fer var þetta þess virði og ekkert slys fyrr en næst síðasta daginn. 

Ég var að hugsa um lífið og tilveruna og mismunandi upplifun á lífinu þegar ég var að taka strætó í morgun.

Og hvernig mannskepnan er mismunandi og hver einstaklingur er sérstakur og enginn er eins. Stundum þá finnst mér ég vera frekar einfaldur persónuleiki og ég er þakklát fyrir lítið og geri ekki miklar kröfur til lífsins.

Mér finnst ég einföld að því leiti að samfélagið er alltaf að reyna telja mér trú um að það sé verið að vaða yfir mig eða að mig vanti eitthvað og ég verði mun hamingjusamari ef ég eignast eitthvað eða get gert einhverja ákveðna hluti og ef það er ekki verið að vaða yfir mig, þá er alveg öruggt að það er verið að vaða yfir flest alla aðra í kringum mig og það að ég sjái ekki að það sé verið að vaða yfir mig eða ég bara „sætti“ mig við það næst besta fær mig til að finnast ég einföld.

Kannski heitir þetta metnaðarleysi, en þá finnst mér gott að vera metnaðarlaus, mér sýnist þá á öllu að fólk sem er uppfullt af metnaði og þarf að ná miklum sýnilegum árangri í lífinu það sé að jafnaði reiðara, ósáttara og alltaf í baráttu við einhverja ósýnilega óvini.

Ég er óskaplega sátt við mitt og einu vandamálin sem koma uppí mínu lífi eru algjörlega sjálfsköpuð að öllu leyti, ég held ég geti ekki á nokkurn hátt kennt öðrum en sjálfri mér um í þau skipti sem mér líður ekki vel.

Ég er mjög þakklát fyrir að vera alltaf með glasið hálf fullt. 

- Ég vigti og mæli allar máltíðir
- Ég hringi í matarsponsor á hverjum degi til að tilkynna matarplanið mitt
- Ég borða ekki hveiti og sykur
- Ég drekk ekki áfengi
- Ég borða bara 3 sinnum á dag, alla daga vikunnar

Suma daga er þetta óþolandi og algjörlega óskiljanlegt að maður nenni að standa í þessu, er þetta virkilega þess virði?

Já, af tvennu illu þá er þetta skárri kosturinn með þessu móti er þetta kannski erfitt 2 tíma á dag, það er að segja í þau skipti sem fólk er ekki að borða sama mat og ég. En að vera ekki að þessu þýðir miklu meiri vanlíðan alla daga, alla klukkutímana á milli þess sem ég borða. Ég hef fengið athugasemdir varðandi þetta hvort ég sé bara að þessu fyrir "lookið" og nei ég myndi aldrei standa í svona bara fyrir lookið. Maður getur alveg verið með nokkur kíló utan á sér og litið vel út, en ef maður borðar of mikið og erendalaust að lofa sjálfum sér því að borða minna og heilsusamlegra þá er maður endalaust að brjóta á sjálfum sér og með eilíft samviskubit.

Ég á dóttur sem einu sinni var 3 ára en sama sumar skelltum við okkur til Tyrklands. Þessi dóttir mín hafði alltaf verið mjög vatnshrædd og haldið fast utan um einhvern fullorðinn í hvert skipti sem hún fór í vatn. En þarna úti eignaðist hún hringkút sem var með kattarhöfuð fyrir miðju kútnum sem hún gat faðmað að vild og veitti henni það öryggi sem hún þurfti.

En allavega þessi köttur varð besti vinur hennar og hún gekk um eða synti í kútnum mest allan tímann. En þessi litla dama er yngst og frekar stjórnsöm og ákveðin og einn daginn þá vildi hún að stóri bróðir hennar kæmi útí sundlaugina og myndi leika við hana.

Hún: (frekar smámælt) Þoðsteinn, komdu til mín

Hann: Nei ég er að lesa

Hún: Jú komdu núna stþaxþ!

Hann: Nei, ég ætla að lesa bókina, ég kem kannski á eftir.

Hún: (En róleg og smámælt en ákveðin í röddinni) Jú Þoðsteinn komdu núna!!

Hann: (Frekar ákveðinn) Nei Eva Björg, ég ætla ekki að koma og hættu nú að trufla mig!

Hún: Þko Þoðsteinn, ef þú kemur ekki núna stþax, þá þsprðrengi ég köttinn!!!

Við vitum ekki enn hvort hún hafi verið meðvituð um að hún myndi sökkva og stóri bróðir myndi bjarga henni eða hvort hún hélt að stóra bróður þætti líka svona vænt um köttinn.