Að vera mamma

Ég á 4 börn, sumum finnst það ekki mikið, en mér finnst það heill hellingur. Ég var að velta því fyrir mér um daginn hvað hefði gerst. Ég horfði á mynd um karlmann í tilvistarkreppu, hann var að fara að eiga sitt fyrsta barn og fannst það eitthvað ógnvekjandi og hann endaði með að halda framhjá kærstunni sinni. Hann sá að sjálfsögðu eftir öllu saman og vildi eiga óléttu kærustuna áfram, þetta var náttúrulega bíómynd.

En hann hefur greinilega vera mun þroskaðri en ég (fyrir utan þetta með framhjáldið), ég vissi ekkert útí hvað ég var að fara, ekki með 1. barn, ekki 2. barn, ekki 3. barn og ekki 4. barn, ég fattaði ekki þetta með 20 ára ábyrgðina. Ég fékk engar leiðbeiningar með óléttunni. Allt snerist bara um að láta sér líða vel á meðgöngu og reyna að eiga eðlilega fæðingu. Eins og það væri stærsta vandamálið. Ég hef sjaldan séð myndir af konum sem eru í tilvistarkreppu. Ef svo er, þá eru þær alkahólistar og pillusjúklingur ekki bara það að þær vilji verða helgarmömmur.

Ég fór í helgarferð um daginn og heimsótti vinkonu mína á Neskaupstað, mér fannst ein helgi vera of stutt, ég hefði viljað hafa a.m.k. viku. Núna finnst mér að ég verði að segja frá því að börnin mín séu yndisleg og mér þyki vænt um þau og bla, bla, bla.

En ég held að ég þurfi ekki að segja það, allir sem eiga nokkur börn skilja þessa tilfinningu þegar lífið hjá manni er orðinn þvottur, þvottur, svæfa, baða, hátta, klæða, elda, borða, ganga frá, stilla til friðar, hlusta á lestur, þvo og fleira þess háttar og maður skilur ekki afhverju maður er lentur í þessari stöðu. Hvað gerðist eiginlega og hvenær koma þessar stundir sem það átti að vera gefandi að eiga börn. Ég bíð eftir að börnin mín fari að heiman og komi í stuttar heimsóknir með ömmubörnin og yngsta barnið mitt er ekki einu sinni orðið 3 ára.

Ég fór í vinnuna um daginn, ég varð hissa að enginn vinnufélaganna minna sagði mamma við mig. En það var mjög gott og mánudagar eru þar af leiðandi uppáhaldsdagar vikunnar hjá mér þessi árin.